sousoureal

Είχε καλό καιρό αυτές τις μέρες και πήγα με τον φίλο μου το Χ. για ένα μεσημεριανό καφέ. Είναι η ώρα που αρέσει και στους δύο μας γιατί έχει ακόμα ήλιο και τα μαγαζιά δεν είναι πήχτρα. Εγώ να γκρινιάζω για το τρέξιμο που έχω και την έλλειψη έμπνευσης και αυτός να είναι στα μαύρα πανιά γιατί είναι στα χωρίσματα με το δικό του. Κάτσαμε λοιπόν, παραγγείλαμε ζεστό καφέ και είπαμε ο καθένας το δράμα του. Ο Χ. είναι εκρηκτική προσωπικότητα κι όταν πάμε για καφέ μας ακούνε όχι μόνο οι άλλοι θαμώνες του μαγαζιού αλλά και των άλλων δύο κοντινών μαγαζιών. Άκουγα λοιπόν κι εγώ κι οι άλλοι το ερωτικό του δράμα. Και εγένετο φως. Βρήκα έμπνευση. Η έμπνευση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, ήρθε από το διπλανό τραπέζι που ήταν δύο τύποι από αυτούς που για πρωινό δεν τρώνε μαρμελαδοβούτυρο αλλά ασπράδι αυγών χτυπημένο στο μπλέντερ. Είχε γυρίσει ο ένας και κοίταγε τον Χ. σαν να είπε ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε φόνο, τεμάχισε το πτώμα, το μαγείρεψε με μπόλικο κύμινο και μπούκοβο αλλά δεν