Μπορείς να μου πεις τι παθαίνει ο κόσμος λίγο πριν τα 30; Φταίει το hollywood; Φταίει το 3 κι ο συμβολισμός του, παρόν-παρελθόν-μέλλον -αλήθεια πίστευες θα ασχοληθώ με την Αγία Τριάδα;- Φταίει η δεκαετία των 20 κι όσα μαζεύτηκαν σ' αυτή; Μπορεί να μην ξέρω τι φταίει, αλλά ξέρω γιατί αντιπαθώ τα 30, λίγο πριν τα 30. Συνοπτικά, γιατί ο ρεαλισμός μου χτύπησε την πόρτα, γιατί σταμάτησα να πιστεύω σε πνεύματα Χριστουγέννων, Άγιο Βασίλη, νόμο αναπλήρωσης, επιστροφή ενεργειών κι όλα τα μεταφυσικά, γιατί όσο αυξάνει η ηλικία, τόσο φθίνει η αντίληψη πως το καλό θα νικήσει, όσο τα κεράκια συναγωνίζονται την τιμή της τούρτας, τόσο ο Σωκράτης τρώει ήττες από τους Σοφιστές, τόσο ο Μέρφι γλεντάει τον Αριστοφάνη και τόσο το φινάλε των ταινιών του Τιμ Μπάρτον φαντάζει ρεαλιστικό, τόσο συνειδητοποιήσεις ότι ο House ήταν απλά μαλάκας κι ο Ουίλσον είχε το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Λίγο πριν τα 30 συνειδητοποιείς ότι ο Μαγιακόφσκι θα ξεχαστεί, γιατί κανείς πια δεν συγκινείται από την μεγαλύτερη ιστ
Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω μία ρομαντική ιστορία να σου περιγράψω, αλλά για μια ακόμα φορά ο Νταλί μου χτύπησε την πόρτα, ακάλεστος, και μου ζήτησε καφέ. Λίγα χρόνια πριν -δε θα σου πω πόσα- την ψυχική μου κατάσταση μπορούσε να περιγράψει μόνο η Ναταλία Γερμανού -ναι, καλά διάβασες- γιατί ανταποκρινόταν στο « Αν υπάρχει παράδεισος » -και λ αϊκά και μοναρχία, ούτε ο φτερωτός Θεός δε με σώζει. Λίγο πριν το ξημέρωμα, με τη Θεοδωρίδου να ηχεί στα αφτιά μου, μπαίνουμε στο μοναδικό μπαρ που ήταν ανοιχτό και που σ' άλλη περίπτωση δε θα έμπαινα, ακόμα κι αν μου έταζες ένα ζευγάρι Μπλάνικ. Μεθυσμένη από έρωτα κι από μισό μπουκάλι τεκίλα, στηριζόμενη στο μπαρ του μαγαζιού, παίρνω την απόφαση να ξεστομίσω το ρήμα. Σκούντηξα, λοιπόν, τον άνθρωπο, ο οποίος έστριβε τσιγάρο κι ακολούθησε ο διάλογος: « Ρε, να σου πω » « Να φέρω σφηνάκια; » « Ναι, να σου πω » « Κουράστηκες; Κάνω το τσιγάρο και πάμε » « Όχι, δεν είναι αυτό » « Τι; Πάλι να μου καβατζώσεις το τσιγάρο; » « Όχι απλά- » « Τεκίλε