sousoureal

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η σχέση μου με τα Χριστούγεννα είναι σχέση μίσους-πάθους. Χωρίς καμία αμφιβολία ανήκω στην κατηγορία αυτών που μελαγχολούν, που καταριούνται τον καπιταλισμό και τον καταναλωτισμό, αλλά την ευχή μου, όταν βάζω το αστέρι στο δέντρο θα την κάνω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις -υποκρισία alert.  Δεν έχω στολίσει ποτέ σπίτι μου, αλλά κάθε Χριστούγεννα πάω τρέχοντας στη μάνα μου -μίλησε κανείς για ενηλικίωση;- για να γκρινιάξω που θα στολίσουμε πάλι με κόκκινες και χρυσές μπάλες την ίδια στιγμή που μετράω με χάρακα τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, γιατί είμαι και ψυχαναγκαστική μέσα σ' όλα -καταραμένο ζώδιο.  Σε πείσμα όλων και σαν άλλος Σκρουτζ από χριστουγεννιάτικα τραγούδια επιτρέπονται επιβάλλονται τα «Χριστούγεννα» του  Δεληβοριά -ΦΟΙΒΟΣΑΓΑΠΑΩ-, ο «άι Βασίλης» του Γραμμένου και στο τσακίρ κέφι «τα Χριστούγεννα σημαίνουν» από τα Ημισκούμπρια.  Κάθε, μα κάθε, Χριστούγεννα όμως κάτι σε γαργαλάει. Λίγο το πνεύμα των ημερών, λίγο που όλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι -α

Το " the giving tree'' είναι μία από τις μεγαλύτερες περίεργες συμπτώσεις της ζωής μου.  Μία μηλιά που αγαπούσε ένα αγοράκι κι ήταν χαρούμενη όταν έδινε, πότε μήλα, πότε φύλλα, πότε κλαδιά, πότε κορμό και το αγοράκι την αγαπούσε (;) μα αυτό δεν είχε καμία σημασία, γιατί η μηλιά χαιρόταν όταν έδινε. Μα αυτό το κατάλαβα μετά.  Πρώτη φορά έπεσε στα χέρια μου όταν ήμουν 4 -ή 5 θα σε γελάσω- και μου το διάβαζε η μάνα μου -ή η κυρία που με κράταγε όταν ήμουν μικρή, πάλι θα σε γελάσω. Θυμάμαι που είπα όλο νεύρο και κακό -ναι, τα νεύρα τα έχω από τεσσάρων- "αφού το αγοράκι δεν αγαπάει τη μηλιά, την αγαπάω εγώ και θα είμαστε φίλες, να μου τη διαβάζεις κάθε βράδυ για να μην είναι μόνη". Κάπου στα 20+ σε μια περίοδο γεμάτη θλίψη, περισυλλογή, καρμπονάρα και προφιτερόλ, ένας πολύ καλός μου φίλος -ναι, γκόμενος ήταν- μου χάρισε το εν λόγω παραμύθι, που ομολογουμένως δε θυμόμουν την ύπαρξή του, αλλά με το που το ξαναδιάβασα, μου θύμισε την ατάκα που είχα ξεστομίσει ως τετράχρο

Η δεύτερη καραντίνα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα κι εγώ έμαθα πολλά από την πρώτη, που θα λειτουργήσουν ευεργετικά στη δεύτερη. Έτσι, σαν άλλος Γάλλος υφυπουργός πολέμου είπα να κατασκευάσω τη δική μου γραμμή Μαζινό για να προστατευτώ και ο παραλληλισμός είναι to the point γιατί η αποτυχία είναι δεδομένη και τώρα, όπως και τότε.  Το καλό που είχε η πρώτη καραντίνα, όπως έχουν όλα τα πρώτα, φίλιες, δουλειές, έρωτες -πάλι για έρωτες γράφει αυτή; Προφανώς φίλε, δεν έχεις πάρει ακόμα χαμπάρι τι διαβάζεις;- είναι ότι σε πιάνει εξαπίνης, δεν ξέρεις τι γίνεται, δεν καταλαβαίνεις και πολλά, θες χρόνο να προσαρμοστείς. Έτσι, στην αρχή λέγαμε "θα περάσει", "δέκα μέρες είναι", "θα ξεκουραστούμε", μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει, είχε φύγει ο πρώτος μήνας και μαζί του έφυγε και η χαρά του πρωτόγνωρου.  Έμπειροι από τον εγκλεισμό πια -οι παίκτες ριάλιτι γελάνε στα μούτρα μας- ξέρουμε πολύ καλά με τι θα έρθουμε αντιμέτωποι.  Η γυμναστική είναι σκατά. Τώρα ξέρεις πολύ κα