sousoureal

Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω μία ρομαντική ιστορία να σου περιγράψω, αλλά για μια ακόμα φορά ο Νταλί μου χτύπησε την πόρτα, ακάλεστος, και μου ζήτησε καφέ. Λίγα χρόνια πριν -δε θα σου πω πόσα- την ψυχική μου κατάσταση μπορούσε να περιγράψει μόνο η Ναταλία Γερμανού -ναι, καλά διάβασες- γιατί ανταποκρινόταν στο  « Αν υπάρχει παράδεισος »  -και λ αϊκά  και μοναρχία, ούτε ο φτερωτός Θεός δε με σώζει.  Λίγο πριν το ξημέρωμα, με τη Θεοδωρίδου να ηχεί στα αφτιά μου, μπαίνουμε στο μοναδικό μπαρ που ήταν ανοιχτό και που σ' άλλη περίπτωση δε θα έμπαινα, ακόμα κι αν μου έταζες ένα ζευγάρι Μπλάνικ.  Μεθυσμένη από έρωτα κι από μισό μπουκάλι τεκίλα, στηριζόμενη στο μπαρ του μαγαζιού, παίρνω την απόφαση να ξεστομίσω το ρήμα. Σκούντηξα, λοιπόν, τον άνθρωπο, ο οποίος έστριβε τσιγάρο κι ακολούθησε ο διάλογος:  « Ρε, να σου πω » « Να φέρω σφηνάκια; » « Ναι, να σου πω »   « Κουράστηκες; Κάνω το τσιγάρο και πάμε » « Όχι, δεν είναι αυτό »   « Τι; Πάλι να μου καβατζώσεις το τσιγάρο; » « Όχι απλά- » « Τεκίλε

Σε 30 τ. μ.: Έκανα μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις. Όσο η αφηγήτρια μίλαγε, δάγκωνα το χείλος μου για να μην ξεσπάσω σε κλάματα, όταν έσπαγε η φωνή της. Μαγείρεψα το καλύτερο παστίτσιο και τον χειρότερο μουσακά. Πέρασα μία από τις καλύτερες Πρωτοχρονιές της ζωής μου και –αδιαμφισβήτητα- τα χειρότερα γενέθλια. Μέθυσα -ουκ ολίγες φορές- και μία φορά με πήρε ο ύπνος στο μπαλκόνι. Έμεινα όλη τη δεύτερη καραντίνα, μακριά απ' όλους, γιατί δεν είχα όρεξη να βλέπω κανέναν. Έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Έκλαιγα με λυγμούς για μέρες, επειδή δεν ήμουν τόσο καλή όσο έπρεπε να είμαι. Φώναξα «ΡΕ ΔΕ ΓΑΜΙΈΣΤΕ ΌΛΟΙ;» κι ο φίλος στον καναπέ μου πάσαρε το τσιγάρο του λέγοντας «Ρε, στα αρχίδια σου» κι είπα «Δίκιο έχεις, στα αρχίδια μου» και το εννοούσα. Άκουσα εξομολογήσεις φίλων μέχρι το ξημέρωμα. Κάποιοι είναι ακόμα φίλοι, άλλοι δεν ήταν ποτέ. Έζησα τη νύχτα που περιγράφει ο Βέβηλος και τη μέρα που περιγράφουν οι Στίχοιμα. Αρνήθηκα μία πρόταση γάμου –γιατί η αγάπη όλα τα κερδ

  Έχω ανέβει Αθήνα, δουλειές μετά διακοπών και κανονίζω με μία φίλη να πιούμε ένα καφέ, από αυτούς τους οκτάωρους που θα έπρεπε να πληρώνονται μαζί μ' ασφάλιση. Φεύγω από το πανέμορφο Κουκάκι -να ‘σαι καλά αδερφάκι που παρέχεις τροφή και στέγη- φτάνω στο μετρό και σε 5 λεπτά, Πανεπιστήμιο. Αθηναίοι, ν α εκτιμάτε τη συνέπεια  του μετρό! Μετά από κάμποση ώρα και πολλή ασυνεννοησία (πάνω σ' άφησε το αστικό ή κάτω;  Μπροστά από το Γρήγορη;  Δίπλα στο Σκλαβενίτη; Το Πανεπιστήμιο το βλέπεις; Κοψ' το ευθεία) καταφέρνουμε να βρεθούμε και να πάμε στα μαγευτικά -χωρίς καμία ειρωνεία Εξάρχεια-.  Μόλις φτάνεις στη Βαλτετσίου κι αρχίζεις να χαζεύεις τους γεμάτους συνθήματα τοίχους -εντάξει, πλήρωσα το τίμημα να εξηγήσω στη φίλη μου  τι σημαίνει αντισπισισμός- είναι σαν να μπαίνουν όλα στη θέση τους, καλός ο ορθολογισμός, αλλά μερικές αύρες έχουν την τάση να τον εκμηδενίζουν.  Πρώτη στάση το αγαπημένο μου καφέ. Πώς οι τουρίστες επισκέπτονται την Αθήνα για την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα;