Οι φοιτητές είναι μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά. Κάποια από αυτά είναι η αντικατάσταση όλων των γευμάτων της ημέρας με σουβλάκια, η ύπαρξη σκόνης που αράζει στο χαλί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που πλέον αδυνατείς να θυμηθείς το αρχικό του χρώμα και η κατανάλωση αμφιβόλου ποιότητας αλκοολούχων ποτών. Το σημαντικότερο, όμως, κοινό χαρακτηριστικό είναι η part time εργασία σε καφέ ή μπαρ. Μ' αυτό θα ασχοληθούμε σήμερα για να αποδείξουμε ότι η τρέλα υπάρχει εκεί έξω και κρύβεται με περίσσια τέχνη στους πελάτες των χώρων εστίασης.
Οι εμπειρίες μου στο συγκεκριμένο τομέα ήταν αρκετές, αλλά χρησιμοποίησα και τη βοήθεια του κοινού. Κάλεσα μέσω skype τον ξενιτεμένο κολλητό μου, μίλησα και με δύο ακόμα φίλους και σας παρουσιάζω τις μικρές παραγγελίες τρέλας.
⦁ Θα ήθελα ένα φραπέ ζεστό, σας παρακαλώ πολύ.
Μία γλυκύτατη κυρία γύρω στα 60 ερχόταν κάθε Κυριακή πρωί (μετά την εκκλησία υποθέτω) για να πιει τον καφέ της. Την πρώτη φορά θα ομολογήσω ότι της σέρβιρα φραπέ χωρίς πάγο. Προφανώς κι η γυναίκα ήθελε νες. Don't judge! τις πρωινές ώρες τα 2/3 των εγκεφαλικών μου κυττάρων αποφασίζουν να φτιάξουν πανό και να κατέβουν σε γενική απεργία. Η γλυκύτατη αυτή κυρία ωστόσο, ήταν συμπαθέστατη σε όλους μας, αφενός γιατί μας έλουζε με ευγένεια -κάτι που εκτιμάς σ' αυτή τη δουλεία- κι αφετέρου γιατί τα tips ήταν πάντα διψήφιος αριθμός.
Στον αντίποδα της γλυκύτατης κυρίας, η αγένεια με ονοματεπώνυμο και μουστάκι που θα ζήλευε μέχρι κι ο Τόνι Σφήνος. Άξεστος νεοέλληνας που σε κάνει να θες να αλλάξεις απεγνωσμένα ιθαγένεια. Της παραγγελίας του προηγείτο η φράση «ει κοπελιά ή ψιτ παιδί », όσο για την παραγγελία; όταν του σέρβιρες εσπρέσο με εβαπορέ ήθελε καπουτσίνο κι αντιστρόφως. Για καλή μας και καλή του τύχη ο ιδιοκτήτης είναι και γαμώ τα παιδιά και πάρα πολύ ευγενικά τον έστειλε να βρει τον έκπτωτο άγγελο με συνοπτικές διαδικασίες.
⦁ Σφηνάκι και να καίει
Εδώ θα είμαι επικής γιατί όλοι έχουμε υπάρξει 18 χρονών και θυμόμαστε τα δικά μας χάλια. Μία παρέα πρωτοετών που στοιχηματίζω ότι πλέον δε λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους «χτυπούσε κάρτα» κάθε βράδυ σ' ένα μπαρ, καθόταν πάντα στο ίδιο τραπέζι κι έκανε πάντα την ίδια παραγγελία. Μέχρι εδώ όλα καλά, δεν ενοχλούσαν, δεν ενοχλούσαμε, μέχρι που ήρθε εκείνο το καταραμένο βράδυ και θέλησαν να πιούν σφηνάκια με ταμπάσκο "fire bomb" (δεν παίρνω όρκο για την ονομασία, αγνοώ όποιο ποτό δεν περιέχει τζιν). Έλα όμως που δεν τους έφτανε η δόση που είχε βάλει ο μπάρμαν. Aποφάσισαν λοιπόν, να πάρουν το ταμπάσκο από το μπαρ και να το κατεβάσουν σαν ανθρακούχο. Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε -αν όχι, σας φθονώ-.
Μπορεί να πάθω αλτσχάιμερ και να ξεχάσω το όνομα του πρώτου μου έρωτα, αλλά τη συγκεκριμένη τύπισσα δε θα την ξεχάσω ποτέ. Η κυρία αυτή ήθελε μια βότκα με βύσσινο, σε χαμηλό ποτήρι, με μία φέτα λάιμ και δύο παγάκια. Οκ, καταλαβαίνω ότι είσαι περίεργος στο ποτό σου ή απλά ψυχοπαθής, αλλά όταν κούκλα μου θες αυτό το ποτό φρόντισε να δώσεις όλα τα στοιχεία από την αρχή και να μην τα θυμάσαι ένα-ένα ζητώντας κάθε φορά να σου αλλάξουμε το ποτό, γιατί επιβαρύνεις το κάρμα σου. Το κάρμα λοιπόν, είδε την αδικία και φρόντισε να τη διορθώσει. Το υπέροχο φόρεμα της κυρίας πιάστηκε στο παπούτσι της με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει μαζί με την υπεροψία της από την σκάλα. Karma is a bitch -ή απλά έπιασε μία από τις 245 κατάρες του μπάρμαν-.
⦁ Ο θρήσκος βγήκε για φαΐ
Η τελευταία παραγγελία τρέλας διαδραματίστηκε τη Μεγάλη Πέμπτη στο νησί της Κέρκυρας, που κάθε Πάσχα πασχίζει να μη γίνει η νέα χαμένη Ατλαντίδα. Όλα τα μαγαζιά συμπεριλαμβανομένων των εστιατορίων είναι ασφυκτικά γεμάτα, γιατί είμαστε πιστοί χριστιανοί αλλά δε θα στερηθούμε την μπριζόλα μας, έχει κι η πίστη τα όριά της. Να υποκύψεις στη λαιμαργία σου είναι κατανοητό, αυτό που δε χωράει ο ανθρώπινος νους είναι να πας σε ταβέρνα και να ξεστομίσεις τη φράση «Νηστεύω και δε μ' αρέσουν τα θαλασσινά τι μπορώ να φάω;» Τι να σου πω ρε φίλε φάε το τραπεζομάντιλο.
Υ.Γ. Πριν πείτε ότι είμαι κακός άνθρωπος να σας ενημερώσω ότι νήστευε και το λάδι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου