Πέντε σκηνές από τα φτηνά τσιγάρα που μας διέλυσαν

Ένα χαλαρό απογευματάκι, έπρεπε να συμμαζέψω το αχούρι στο οποίο επιβιώνω, κάνω λοιπόν ότι κάθε φυσιολογικός άνθρωπος googlάρω «music for cleaning» βάζω το playlist να παίζει, πίνω τον τρίτο καφέ -γιατί δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το αναβάλλεις το συμμάζεμα- και παίρνω την  μεγάλη απόφαση να σηκωθώ. Το σύμπαν όμως, είχε άλλα σχέδια γιατί έφτασε στα αυτιά μου ένα γνώριμο τραγούδι, «το λευκό μου γιασεμί». Καταρχάς, εσύ που έφτιαξες το playlist έχεις περισσότερα θεματάκια κι από μένα, και κατά δεύτερον όπως μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς δεν καθάρισα ποτέ, γιατί έπρεπε να δω για εκατοστή φορά αυτή την καταραμένη ταινία.

Η πρώτη μας γνωριμία είχε γίνει στο πρώτο έτος της σχολής, -εκεί που συμβαίνουν όλα τα ωραία πράγματα- και είχε πολλές συνέπειες. Αρχικά, ερωτεύτηκα δίχως αύριο τη φωνή του Ρένου Χαραλαμπίδη και σταμάτησα να μισώ τον Ιατρόπουλο -μόνο για αυτή την ταινία, δεν ξεχνάω τις μπούρδες περί ομοφυλοφιλίας-. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έστυβα μερόνυχτα το μυαλό μου προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος δεν ήταν τελικά ο άντρας της ζωής μου.

Τις επόμενες φορές που ξανά συναντηθήκαμε ήμουν πιο ψύχραιμη αλλά πάντα έχανα για λίγο το αγέρωχο ύφος μου στις πέντε σκηνές που ακολουθούν. 

     

Με αυτήν την ταινία συμβαίνουν πολλά περίεργα, ένα από αυτά είναι ότι αν και δεν έγινε ποτέ επιτυχία δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να μην την ξέρει. Αν εσύ δεν ανήκεις σε αυτούς σταμάτα ό,τι κάνεις, φτιάξε καφέ και κάνε δώρο στον εαυτό σου αυτή τη μιάμιση ώρα.