Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η σχέση μου με τα Χριστούγεννα είναι σχέση μίσους-πάθους. Χωρίς καμία αμφιβολία ανήκω στην κατηγορία αυτών που μελαγχολούν, που καταριούνται τον καπιταλισμό και τον καταναλωτισμό, αλλά την ευχή μου, όταν βάζω το αστέρι στο δέντρο θα την κάνω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις -υποκρισία alert.
Δεν έχω στολίσει ποτέ σπίτι μου, αλλά κάθε Χριστούγεννα πάω τρέχοντας στη μάνα μου -μίλησε κανείς για ενηλικίωση;- για να γκρινιάξω που θα στολίσουμε πάλι με κόκκινες και χρυσές μπάλες την ίδια στιγμή που μετράω με χάρακα τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, γιατί είμαι και ψυχαναγκαστική μέσα σ' όλα -καταραμένο ζώδιο.
Σε πείσμα όλων και σαν άλλος Σκρουτζ από χριστουγεννιάτικα τραγούδια επιτρέπονται επιβάλλονται τα «Χριστούγεννα» του Δεληβοριά -ΦΟΙΒΟΣΑΓΑΠΑΩ-, ο «άι Βασίλης» του Γραμμένου και στο τσακίρ κέφι «τα Χριστούγεννα σημαίνουν» από τα Ημισκούμπρια.
Κάθε, μα κάθε, Χριστούγεννα όμως κάτι σε γαργαλάει. Λίγο το πνεύμα των ημερών, λίγο που όλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι -αν γιορτάζαμε όλο το χρόνο Χριστούγεννα, λες να βρίσκαμε το αντίδοτο της σκατανθρωπιάς;- λίγο που έχει μπουκώσει ο εγκέφαλός μας από το Χόλιγουντ, λίγο που μέχρι κι ο Σκρουτζ επηρεάστηκε, κοιτάς τα λαμπάκια και σκέφτεσαι «βρε λες; Μήπως υπάρχει το πνεύμα των Χριστουγέννων; Μήπως υπάρχει Θεός και θα νοιαστεί ξαφνικά για τα γκομενικά μου, τα επαγγελματικά μου και ό,τι άλλο μου;»
Κάπου εδώ πρέπει να σου αναφέρω και το άλλο. Εγώ τον άι Βασίλη πολύ τον πίστευα, αλλά είχα την ατυχία να 'μαι το δεύτερο παιδί -οι ψυχίατροι ξέρουν τι εννοώ- και να μάθω με τραγικό, για την παιδική ψυχή μου, τρόπο ότι ο άι Βασίλης καπούτ. «Μην είσαι χαζό, ο μπαμπάς και η μαμά μας παίρνουν τα δώρα» μου είπε με ύφος ψυχρού ενήλικα η 7 ετών αδερφή μου -αδερφάκι πολύ σ' αγαπάω, αλλά αυτή η φράση δύο συνεδρίες μου κόστισε- και εγώ ως γνήσιο 4χρονο απάντησα «ψέματα λες» και θυμάμαι που ψιθύρισα στον άι Βασίλη «εγώ θα σε πιστεύω, στο λόγο μου» -κάπου είχα ακούσει ότι ο λόγος είναι το πιο σημαντικό πράγμα, πιο πολύ κι από τον όρκο κι από τότε μόνο τον λόγο χρησιμοποιώ. Εντάξει, εκτός από μια φορά στο Λύκειο που επικαλέστηκα τα θεία για να γλιτώσω μία διήμερη.
Λίγο η υπόσχεση, λίγο το Christmas Carol, λίγο η φύση του ανθρώπου, το πνεύμα το Χριστουγέννων σχεδόν πάντα κέρδιζε κάθε μορφής κυνισμό. Στο παρά πέντε η κατάσταση έφτιαχνε κι έφτιαχνε μόνη της, σαν από θαύμα.
Αυτά τα Χριστούγεννα όμως, φαίνεται ότι καμία ευχή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί οι ζωούλες μας έχουν μπει σε παύση και αυτή η παύση σε συνδυασμό με τον τρόμο -των καναλιών- και την ανικανότητα -της κυβέρνησης- έχουν κάνει τα νεύρα του κόσμου κρόσσια κι ένα «άι σιχτίρι, άι σιχτίρι, θα κλειστώ σε μοναστήρι» πλανάται στην ατμόσφαιρα -ή το φωνάζω εγώ δυνατά και κάνει αντίλαλο.
Φέτος τα Χριστούγεννα μιας και ο άι Βασίλης απεργεί -καιρός ήταν, μόνο να ζητάμε ξέρουμε- και το πνεύμα των Χριστουγέννων φαίνεται να μας κάνει ένα ωραιότατο talk to my hand, ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας κι ας δοκιμάσουμε να είμαστε εμείς τα μικρά θαύματα των ημερών -για αυτό δε γράφω μεγάλα κείμενα, βγαίνει ο Κοέλιο που έχω θάψει μέσα μου.
ΥΓ. Να προσέχετε όλα αυτά που αγαπάτε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου