Μία μηλιά που αγαπούσε ένα αγοράκι κι ήταν χαρούμενη όταν έδινε, πότε μήλα, πότε φύλλα, πότε κλαδιά, πότε κορμό και το αγοράκι την αγαπούσε (;) μα αυτό δεν είχε καμία σημασία, γιατί η μηλιά χαιρόταν όταν έδινε. Μα αυτό το κατάλαβα μετά.
Πρώτη φορά έπεσε στα χέρια μου όταν ήμουν 4 -ή 5 θα σε γελάσω- και μου το διάβαζε η μάνα μου -ή η κυρία που με κράταγε όταν ήμουν μικρή, πάλι θα σε γελάσω. Θυμάμαι που είπα όλο νεύρο και κακό -ναι, τα νεύρα τα έχω από τεσσάρων- "αφού το αγοράκι δεν αγαπάει τη μηλιά, την αγαπάω εγώ και θα είμαστε φίλες, να μου τη διαβάζεις κάθε βράδυ για να μην είναι μόνη".
Κάπου στα 20+ σε μια περίοδο γεμάτη θλίψη, περισυλλογή, καρμπονάρα και προφιτερόλ, ένας πολύ καλός μου φίλος -ναι, γκόμενος ήταν- μου χάρισε το εν λόγω παραμύθι, που ομολογουμένως δε θυμόμουν την ύπαρξή του, αλλά με το που το ξαναδιάβασα, μου θύμισε την ατάκα που είχα ξεστομίσει ως τετράχρονο και μέχρι σήμερα με κάνει να νιώθω πιο περήφανη από ποτέ. Σκέφτηκα λοιπόν, ξαναβρέθηκε, σε μία άσχημη περίοδο της ζωής μου, στα χέρια μου αυτό το παραμύθι. Περίεργες συμπτώσεις.
Τρίτη και φαρμακερή η προηγούμενη εβδομάδα που μεσούσης της καραντίνας και στην ψυχολογική κατάσταση που λίγο-πολύ βρισκόμαστε όλοι αποφάσισα να κάτσω να κάνω καμιά δουλειά -δίνεις εξετάσεις Αγγελική, κάτσε διάβασε anyway- και έπρεπε να βρω ένα βιβλίο να προετοιμάσω, να 'ναι εύκολο, να 'ναι μικρό, -να 'ναι λίγο από όλα και να συμφέρει, να 'ναι νόστιμο, να 'ναι και λάιτ.
Ο Sepulveda δε μας κάνει, η Allende ούτε για αστείο, -γιατί βρίσκεται το καταραμένο '' Αδελφοί Καραμαζόφ'' ακόμα στη βιβλιοθήκη μου και δεν το έχω κάψει, γαμώ τα 142 ονόματα και υποκοριστικά;
Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα σιχτίρια στο Dostoyevsky που έβγαλε νοκ άουτ τη μνήμη μου και στις αγαπούλες που έκανα στο Οβίδιο που ποτέ δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου, μου σκάει email από γνωστό βιβλιοπωλείο για προσφορές σε όλες τις κατηγορίες βιβλίων και να το μπροστά μου "the giving tree". Αυτή τη φορά ήρθε να με ξελασπώσει από άπειρη σκέψη και διάβασμα -ρε μπας και είναι κάρμα κι όχι σύμπτωση;
Το ξαναδιαβάζω και συνειδητοποιώ ότι είναι η πιο ωραία ιστορία αγάπης -Χόλιγουντ σε ξεφτίλισε μια μηλιά! Ο Shel σε 20 προτάσεις κατάφερε να διαλύσει τα θεμέλια δίωρων ταινιών.
Μια μηλιά λοιπόν, που ήταν ευτυχισμένη όταν έδινε. Μια μηλιά που όταν πια δεν είχε τίποτα να δώσει ξανάδωσε κι ένα αγοράκι που ποτέ δεν κατάλαβε πόσα λίγα θέλησε, μπροστά σε αυτά που μπορούσε να έχει.
Υ.Γ.: Σύμπτωση, τέταρτη κατά σειρά, καθαρίζοντας ντουλάπες -καραντίνα έχουμε- βρήκα εκείνο το αντίτυπο που είχα λάβει στα 20+, είχε κι αφιέρωση!
Υ.Γ1.: Παράγγειλα ήδη την αγγλική έκδοση και ήδη σκέφτομαι πως θα την αξιοποιήσω στο χριστουγεννιάτικο στολισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου