Κάθε 6 του Δεκέμβρη!

Δώδεκα χρόνια μετά και τι να πεις; 

Να πεις ότι βλέπεις «ανθρώπους» να μιλάνε ακόμα για κωλόπαιδα; 

Να πεις ότι όσα δέντρα και να καούν η οργή μίας ολόκληρης γενιάς δεν ξεφουσκώνει; 

Να πεις ότι ακόμα δεν απέκτησε συνείδηση κανένας τους; 

Τι να πεις σε μια γενιά παιδιών που είδαν 6 Δεκεμβρίου το έκτακτο δελτίο και δεν πολυκαταλάβαν τι έγινε; Λίγο δυσανασχέτησαν, γιατί τους έκοψε αυτό που έβλεπαν, μέχρι που κατάλαβαν, την επόμενη μέρα. Κατάλαβαν ότι η αστυνομία δολοφονεί, χωρίς λόγο. Κατάλαβαν! Και έπαψαν να λένε τη λέξη αστυνομία. 

Τι να πεις σε όλους αυτούς που κατηγορούσαν τη μάνα ενός δολοφονημένου παιδιού; Που με θράσος έλεγαν και λένε, «να τον μάζευε» «τι δουλειά είχε έξω» «τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια!» Το έλεγαν σε κανάλια, σε καφενεία, σε σχολεία ακόμα! Άκουγαν τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα τους και δεν ταράζονταν! Τι δουλειά είχε ένα παιδί έξω; Είναι οι ίδιοι που δεν αναρωτήθηκαν ποτέ «τι δουλειά είχε ένας μπάτσος κι άλλος ένας να πουλήσει τσαμπουκά σε  μια παρέα παιδιών, να κατέβει από το περιπολικό, να βγάλει το όπλο και να πυροβολήσει εν ψυχρώ;» Ποτέ δεν αναρωτήθηκαν!

Τι να πεις σε έναν σάπιο κρατικό μηχανισμό που δίνει όπλα όπου να 'ναι, όπως να 'ναι;

Τι να πεις σε έναν υπουργό παιδείας που συνεχίζει να τα σπάει στα μπουζούκια όταν φτάνει στα αφτιά του αυτή η είδηση;

Τι να πεις σε ένα πρωθυπουργό που η μοναδική φορά που μίλησε ήταν για να πει «κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το τραγικό συμβάν ως άλλοθι για πράξεις ωμής βίας»; Ωμή βία για τον Καραμανλή ήταν τα γεγονότα που ακολούθησαν και τραγικό συμβάν η δολοφονία ενός άοπλου δεκαπεντάχρονου από ειδικό φρουρό. 

Τι να πεις στα κανάλια που παραποίησαν ένα βίντεο δολοφονίας και μετά ζήτησαν τη στήριξη του κόσμου, όταν έχασαν τις δουλειές τους;

Τι να πεις σε εκείνους τους συμμαθητές που πανηγύριζαν τα κλειστά σχολεία, ως ένδειξη πένθους;. Σε εκείνους τους καθηγητές που κούναγαν το δάχτυλο, για το τι μπορείς να πάθεις;

Τι να πεις στους συγχωριανούς του Κορκονέα που τον έκαναν ήρωα;

Τι να πεις στον κολλητό του, που τον είδε να πεθαίνει στα χέρια του και λίγα χρόνια μετά έγινε αυτός το κωλόπαιδο που εκβιάζει τη δημοκρατία; Την ίδια δημοκρατία που οπλίζει τον Κορκονέα, την ίδια δημοκρατία που δεν χόρτασε από μια δολοφονία, αλλά συνέχισε να δολοφονεί τη μνήμη του κάθε μέρα, κάθε χρόνο, κάθε 6 του Δεκέμβρη! 

Δώδεκα χρόνια μετά το στομάχι ανακατεύεται το ίδιο!

Δώδεκα χρόνια μετά οι λέξεις είναι ακόμα φτωχές! 

Δώδεκα χρόνια μετά το πάγωμα είναι το ίδιο!      

Δώδεκα χρόνια μετά ο Δεκέμβρης δεν πήρε απάντηση κι ας ούρλιαζε για μέρες την ερώτηση

Μόνο ένα μπορείς να πεις: Όλες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη! Όλες οι νύχτες της δικής μας γενιάς του ανήκουν!